Lake Saaikal

Aangezien ik het volgende bericht niet meer heb kunnen plaatsen voordat we met de tour door Mongolie vetrokken volgt hier het verslag van de dagen in Irkutsk en Listvianka. Het verslag van Mongolie zal in elk geval nog even op zich laten wachten. Voor nu vat ik het even samen met het woord: Geweldig! :)

Onze reis naar Irkutsk viel reuze mee. We hadden dan wel geen leuke jongelui in de coupe, maar toch nog een best gezellige vrouw van (schatting, vrouwen vragen naar hun leeftijd = zelfmoord) rond de 45. Ze kon wel een paar woordjes Engels, dus dat was al meer dan de meeste coupegenoten die we gehad hebben. Uiteindelijk ging ze slapen en besloten we naar de restauratiewagon te gaan en daar bier te gaan drinken! En dat was uitstekend! :) Onze maaltijd deze treinreis was overigens ook uitstekend! We hadden instant noedels gehaald, dus alleen heet water erbij, even wachten en eten. Uiteindelijk bleek het meer een soort hele zoute vermicellisoep te zijn.. Eigenlijk niet te eten, maar stukken beter dan de natte rijst met stukken slachtafval die we eerder in de trein kregen..
Eenmaal in Irkutsk was het hostel zo gevonden. Eenmaal bij de deur werden we meteen met perfect 'hot potato' Engels onthaald. Leuk, ze kunnen blijkbaar goed Engels, maar dat doet wel heel erg af aan het echte houtje touwtje hostel gevoel. Die avond zijn we (na het te dure eten in het crappy middeleeuws aangeklede Lancelot) met twee Fransen (Philippe en Jullienne) biertjes gaan drinken aan de promenade naast de Angara rivier. Mooie verhalen gehoord, onder andere over het Olkhon eiland in het Baikal meer, waardoor we toch weer even zaten te twijfelen om hier ook nog naartoe te gaan. Uiteindelijk toch maar niet gedaan, omdat de reis ernaartoe best lang duurt en we maar drie dagen rond het Baikal meer hadden.
De volgende dag (25-06) zijn we de stad maar eens gaan verkennen. En weer hebben we de fout gemaakt om een Russisch museum in te gaan! Het ging om het huis van een beroemde 'Decemberist'; iemand die medeverantwoordelijk was voor een niet geslaagde coup tegen de Romanovs, de tsarenfamilie, ergens 19de eeuw. Maar alles natuurlijk weer in saaie vitrines met alleen een Russische beschrijving. En sowieso was het hetgeen dat in de vitrines lag niet eens geschikt om in een antiekwinkel te leggen..
De avond/nacht was echter uitstekend! We hadden wel weer eens zin om uit te gaan, dus we vroegen naar een leuke nachtclub in het hostel. En daar stuurden ze ons naar de Akula (wat haai in het Russisch betekend) wat uiteindelijk een verschrikkelijk foute campingdisco in een snackbar bleek te zijn! :D Ik heb er erg leuke filmpjes van gemaakt en we hebben veel sjans gehad van 16 jarige meisjes! ;)
De volgende dag hebben we een minibus naar Listvianka gepakt, oftewel: het Baikal meer! Na de rit overleefd te hebben begon de eerste grote speurtocht: waar is de (door Oostenrijkers aangerade) homestay. Na een hele tijd ronddolen met volle bepakking, waarbij we ook meerdere keren de verkeerde kant op werden gestuurd, waren we dan ook zeer blij dat we er uiteindelijk waren! Maar wat we uiteindelijk in Listvianka konden doen bleek later flink tegen te vallen..
Maar nog niet getreurd, we waren pas net gearriveerd tenslotte! Na ons verbaasd te hebben over de (weer) verschrikkelijke inrichting van de kamer (zelfs piepschuim plafond deze keer!) zijn we naar het visrestaurant aangeraden in ons beider reisgids gegaan. En wij zagen dat het goed was! Heerlijke Sig (soort witvis) in sesamzaad op! Jhammie! :)
Bij thuiskomst troffen we echter al de eerste domper op deze sidetrip aan: twee dronken Russen, die ook nog eens dachten dat wij wel even vodka gingen halen zodat we met zijn allen nog gezellig een fles leeg konden zuipen. Redeneren met ze had echter al weinig zin maar, dus het was een beetje een kwestie van ze negeren en maar njet blijven zeggen. Uiteindelijk zagen we 1 van de russen nog een pak appelsap in elkaar slaan, waarna we maar eens zijn gaan slapen. Leuk hieraan was wel dat deze knakker zich de rest van ons verblijf enorm heeft lopen generen! :D
Hiken naar Bolsky koty stond de volgende dag op het program. Wij dus vroeg op, waarna we met ons verschrikkelijk onduidelijke 1:200.000 kaartje op stap gingen. Hierop stond alleen een dikke rode lijn aangegeven, welke op schaal ongeveer 100 meter breed was. Totaal nutteloos dus, maar toch; we vonden al snel een pad! Na een hond opgepikt te hebben (deze stond gewoon in het bos en vond ons wel gezellig) het pad verder gevolgd. Dit pad liep strak langs de rand van het meer, welke uit een +/- 100 meter hoge klif bestond. Dit weggetje werd alsmaar smaller en smaller, wat ik persoonlijk na een tijdje toch steeds minder op prijs begon te stellen. Vooral nadat ik nog over enkele losse stenen uitgleed zat mijn hart wel even flink in mijn keel. Meteen wel verder gelopen natuurlijk, want anders wordt je alleen maar zenuwachtig, maar toch had ik het wel aardig gehad. Uiteindelijk kwam het pad uit op een klif waar toch echt het pad wel op was. Hmmm.. wat nu.. we besloten toch maar om terug te gaan, want om nou zonder tuig langs een klif te gaan klimmen vond zelfs Gerard te spannend.. :) Op onze terugweg troffen we nog een groep Russen aan, welke op hetzelfde pad liepen. Zij bleken zonder kaart op stap te zijn en ze waren er van overtuigd dat dit het juiste pad was. Nouja, dan loop je het toch lekker.. :p Ze waren nog wel vol bepakt, dus ik kan haast niet voorstellen dat zij het wel gehaald hebben. Overigens hoorden we later dat er nog wel een ander pad was wat gewoon parallel aan de onze liep en welke gewoon wel op de berg lag... :s Uiteindelijk onze hond afgedropt bij een picknickend stelletje (eten was gelukkig toch interessanter dan ons!). Zij waren vast heel blij met zulke goede hondeneigenaren.. ;)
Daarna hadden we natuurlijk honger, dus gingen we op jacht naar een vers gerookt Omul visje. Maar vreemd genoeg was het enige wat vers op de bbq gemaakt werd in Listvianka Shasliek! Ja, dat willen we niet! We willen verse visch! Na een karige brood met kaaslunch liepen we een beetje gedesillusioneerd door het dorp toen we langs het toeristisch infocentrum kwamen, waar we naar binnen besloten te gaan. En de dames hierbinnen trokken meteen alle registers open! Uiteindelijk met een hele bonk info, een gereserveerde Banja (Russische sauna) en kaartjes voor de Circumbaikal railroad waren we wel een beetje klaar, waarna we weer met grote ogen nagekeken en een welgemeend 'really nice to meet you guys' weer verder op zoek naar vertier gingen. We besloten eerst naar het aangerade uitzichtpunt te gaan en de eerlijkheid gebied te zeggen dat dit weldegelijk heel erg mooi was! Vervolgens zijn we weer een visje gaan happen, een Omul deze keer. En wederom bleken ze wel raad te weten met het waterbeest en kregen we een heerlijk gebakken visje op het bord. De versie die we besteld hadden stond bekend als ‘ exotic’, hoewel op de schijfjes tomaat na er weinig exotisch aan was, maar lekker was die wel!
Na het diner vertrokken we richting het hotel waar de banja gesitueerd was. Echter, deze moest nog opgestookt worden. De baliedame hield ons eerst voor dat het ongeveer een half uurtje zou duren. Hier kwam ze even later echter op terug en opeens bleek het nog meer dan een uur te duren.. Oftewel: dan maar weer biertjes halen. Eenmaal terug bij de banja bleek het niet zo maar een hokje met een oven te zijn.. Nee.. Het was een complete ubercrib! Achter de eerste deur die ze opende bleek niet gewoon een douche of een stoomhokje te zitten, maar een compleet uitgeruste relaxruimte. Lounchebanken, dikke TV, muziekinstallatie en zelfs een hele dikke massagestoel waren aanwezig! Vervolgens bleek de sauna zelf (want het bleek uiteindelijk gewoon een sauna te zijn) behoorlijk uit de kluiten gewassen en op zeer goede temperatuur en ook het 5 meter lange dompelbad en de vochtbestendige loungebanken vielen zeer bij ons in de smaak! Heerlijk!
Na deze geweldige avond verliep de volgende morgen wat minder glorieus.. We moesten namelijk vroeg op! Deze dag stond de circumbaikal railroad op het program, een toeristentrein welke om 11 uur ‘s ochtends vanaf Port Baikal vertrekt. Nou is 11 uur zelfs voor ons niet zo vroeg, alleen om daar op tijd te komen moesten we de pond van 08:15 in Listvianka hebben. En de aanlegplaats van deze pond was ook nog eens drie kwartier lopen! Och hemel, wat een gruwel! De overtocht zelf was overigens best mooi. Uit de Angara riviermond, welke we met de pond overstaken, stak namelijk een mooie mistgolf. Een kwartiertje later stonden we dan in Port Baikal, met niets meer te doen dan wat foto’tjes te schieten. Toen uiteindelijk de trein vertrok bleek al snel dat het niet een heel enerverend ritje ging worden; bij haast elk onbeduidend brugje, tunneltje of ander spoorwegobject maakte de trein een stop, waarna de kudde Russen zich met hun fototoestellen op de voor ons vrij oninteressante objecten stortte. Het was dan wel het moeilijkste en duurste stuk van de hele trans-siberische spoorweg geweest, waardoor de interesse van de Russen voor deze geschiedenis wel te begrijpen is, maar voor ons was het gewoon een aaneenschakeling van korte tunneltjes en bruggetjes welke in pakweg Oostenrijk nog niet eens zo genoemd zouden mogen worden. En het meest opzienbare is nog wel dat de rails van de nieuwe toeristenlijn gewoon naast deze tunnels ligt.. :s Anyhow, dit hadden we in Irkutsk al van Julienne gehoord dus een echte verrassing was het niet. Het leukste was het bekijken van het Russische toerisme, precies zoals Julienne ook al mee had gedeeld. Men stormde massaal op elke futiliteit af, zelfs de filmpjes over het ontstaan van de lijn werden gefilmd en uiteindelijk werd er zelfs gekaraoked! :) Ook kregen we tijdens de reis gezelschap van een Rus die ons wou helpen met het begrijpen van de uitleg tijdens de hele tour. Erg aardig van hem, hoewel de slechte combinatie van Duits en Engels die hij sprak niet echt hielp en hij vooral geinteresseerd was in het houden van monologen ipv dialogen. Deze talen had hij overigens geleerd in zijn dienstijd middels zogeheten ‘friendship talks’ met westerse militairen; is de koude oorlog toch nog ergens goed voor geweest! Een ander hoogtepunt was het vers gerookte Omul visje wat we uiteindelijk toch nog naar binnen hebben kunnen werken!
Uiteindelijk kwamen we pas rond 10 uur ‘s avonds in Irkutsk aan, waar ons hostel niet geboekt bleek te zijn. Waarschijnlijk hebben de toeristinfodames het hotel Baikal gebeld ipv het hostel Baikaler. Maar niet getreurd, want hiervoor in de plaats konden we terecht bij een homestay op de hoek. Na deze gevonden te hebben (een huisnummer is een zeer onbekend begrip in Rusland) waren we maar wat blij, want dit was een stuk relaxter! Luxe kamer, lekker rustig en we hadden goed gezelschap van een Duitser die nog snel in twee dagen op en neer wou naar het Olkhon eiland. Een beetje nutteloos, want het duurt al 7-8 uur om daar te komen. Oftewel, hij kan er maar liefst 1 avondje spenderen.. Na aankomst hadden we echte nog steeds niets gegeten, dus we moesten op zoek naar iets dat rond 12 nog open was. En het avondeten deze avond was kortweg gruwelijk. Het leek op een pizza, maar had met pizza niets maar dan ook niets te maken! Reuzel op een deegklont, dat is een beter passende beschrijving.
De volgende dag hebben we vooral geluierd en zijn we gaan shoppen in de central market, een erg grote overdekte marktplaats, waar we zeer goed ingekocht hebben. Genoeg te vreten dus voor onze 30 uur durende tocht naar onze volgende bestemming: Mongolie!